Bu güne kadar (yaklaşık 5,5 senedir) hep çok dolu olduğum zamanlarda yazdım. Bir de çok üzgün olduğum zamanlarda. Çünkü yazınca bir nevi inşirah buluyordum. Hayata bakış açım değişiyor, olayları ve duygularımı daha iyi tahlil edebiliyordum. Herhangi bir kimseye hitaben yazmadım.
Yazmaya gerçekten gerek yok. Yazmaya gayret etmiştim hep. Belki karanlıkta bir ışık olur diye. Sıkıntılarımı unutturur diye. Zaten şu felaket asrında pek çok insan sığınacak bir liman arıyor. Bundan sonra yazmamaya gayret edeceğim. Yeterince kırdılar, üzdüler zaten… Bir de bunlarla uğraşmak abesle iştigal.
Sığınacak liman belli zaten. Her halimizi iyi bilen, bize bizden daha yakın Rabbim. Gerisi hep angarya…
karanfil yazıları 
Yazmayı lütfen bırakmayın. Ben yazılarınızın çok değerli olduğuna inanıyorum .Yazmak aydınlıktır.
Sayfamda bazılarını paylaştım. Sayfanın ismini belirterek. Rızan olabileceğini ümit ediyorum.